YALNIZ YEMEK

    Yalnız yaşayan biri olarak, özellikle evli ve çocuklulardan duyduğum en saçma söz öbeği şöyle oluyor: "Tek başıma olsam hiç yemek yapmam, yumurta kırar yerim, pizza söyler yerim. " Ya da "Neden temizlik yapıyorsun ki, yalnız yaşamıyor musun, ben olsam temizlik falan yapmam. Ne kadar kirlenebilir ki yani?" 

    Bu kişiler yalnız kalsa tifo, kolera, veba falan olacaklar sanırım. Ya da hamgurger, pizza yemeye bağlı kalp damar hastalıkları, obezite kaynaklı olacak ölümleri, vinçle çıkaracaklar cesetlerini evden.   

    İnsan sadece başkaları için mi yapar yahu yemeği, temizliği? Böyle saçma sapan şeyler söylemeyin lütfen yalnız yaşayan insanlara. Komik oluyorsunuz. Anladım, sıkılmışsınız, her gün yemek yapmaktan, ortalık toplamaktan. Ama şöyle bir gerçek var ki, -tabi ki bu benim açımdan- asıl yalnızken daha keyifli oluyor yemek yapmak, ev düzenlemek. Benim için öyle oldu yani. Her şeyin düzenini kendinize göre kuruyorsunuz. Yemek yeme saatleriniz sadece size bağlı, ne yemek yiyeceğiniz keyfinize kalmış. Ev düzeninde de aynı şekilde, karar mekanizması sadece sizsiniz. Tabi bir de bunun demin yazdığım gibi bir yönü de var. Her gün yapmak. Her gün ne yapacağım diye düşünmek çooook sıkıcı evet, her gün temizlik de aynı şekilde. Ben genelde hafta sonları, hafta içi yemek için hazırlığımı yapıyorum. Kahvaltı ve akşam yemeği şeklinde öğünüm. Öyle her gün değişik yemek yemeliyim gibi bir huyum da yok, çok şükür. Bir yemeği yanına farklı şeylerle 3 gün de yiyebilirim. 

    Özene bezene yemeğimi de hazırlıyorum, tatlımı, salatamı, mezemi, kekimi kurabiyemi de yapıyorum. Farklı tarifler denemeyi de seviyorum. Tamamen keyfime göre evimi düzenliyorum, temizliğimi yapıp keyif kahvemi de içiyorum. Bunları da her gün yapmadığım için aşırı mutluyum, halimden de son derece memnunum.  İşte bu noktada önemli bir husus da şu ki, beraber yaşadığınız insan. Muhtemelen bu bıkkınlığın sebebi o kişidir. Çünkü her şeyi, her gün siz yapmak zorunda kalıyorsunuzdur.  

    Benim şöyle bir psikolojim de var ki, bundan rahatsız da oluyorum aslında ve yenmeye de çalışıyorum.  Kendime yemek hazırlamaktan çok keyif alıyorum, özene bezene de hazırlarım her şeyi. Ama başkası için yapınca -o başkası hiçbir şey yapmıyorsa- bana bi sinir geliyor. Tek başıma keyifle yaptığım şey birden batıyor bana. Neden ben yapıyorum, neden o hiçbir şey yapmıyor, hizmetçisi miyim ben onun, psikolojisine giriyorum. Yaptığımdan keyif almayı geçtim, acayip kuruyorum kendimi.  

    Yalnız yemek yemek yazınca görsellerde hep buna benzer şeyler çıktı. :) Evet genel anlamda insanlar  yalnız yemekten hoşlanmaz, dışarda bir cafeye, bir lokantaya yalnız oturmak zavallılık gibi görünür çoğuna, ya da öyle görünmese bile yalnız yemeye çekinir çoğu insan. 

    Neyse, velhasıl efenim, yalnız yaşamaktan son derece keyif alıyorum. Kendimi çok huzurlu hissediyorum. Sofrada bir başıma hamburger yerken ağlamıyorum yani :) Hiç mi keşke birileri olsa diye düşünmüyorum ya da ihtiyacını hissetmiyorum. Evet düşündüğüm zamanlar oluyor. Bu ikilemimi de başka bir blog yazısında anlatmak istiyorum. Okuduğum bir kitapla birlikte.